یکی از طنزنویسان مشهور شوروی به نام والنتین کاتایف در نیمه های دهه بیست، روزی به دفتر هیئت تحریریه روزنامه راه آهن به نام گودوک آمد و گفت: من میخواهم الکساندر دومای شوروی بشوم. در جواب«چرا؟» گفت: « وقت آن رسیده که در شوروی یک کارگاه رمان نویسی دایر کنیم. من الکساندر دوما می شوم و شما ها کارگران من. من سوژه در اختیارتان می گذارم، شما ها رمان می نویسید و من بعد دستی به سر و گوش آن می کشم، چند بار با قلم استاد دستنوشته را اصلاح می کنم و کار تمام می شود. درست مثل الکساندر دوما. خب کی حاضر است؟ اما همین حالا گفته باشم که حسابی ازتان کار می کشم.»
دو عضو هیئت تحریریه، برادر جوان تر وانتین به نام یوگنی کاتایف که خود را پتروف می نامید و دوست او ایلیا فاینسلبرگ که خود را ایلیف می نامید، این پیشنهاد را شوخی تلقی کردند و خندیدند. اما والنتین کاتایف جدی حرف می زد: « همین جا یک سوژه عالی در اختیار داریم: این صندلی ها. فرض کنید داخل یکی از این صندلی ها پول مخفی کرده اند و ما باید آن را پیدا کنیم. به نظر شما این رمان هیجان انگیزی نیست؟ سوژه های دیگری هم پیدا می شود. خب چه می گویید؟ شروع کنید. واقعا. ایلیا یک رمان می نویسد، ژنیا هم یکی.
ایلیف و پتروف تصمیم گرفتند رمان را مشترکا بنویسند و همان روز دست به کار شدند. آن دو به معنی واقعی کلمه مشترکا می نوشتند. به این صورت که کنار هم پشت میز تحریر می نشستند و هر جمله را با هم جور می کردند. آن دو در زندگینامه خود شکوه کنان نوشتند: «نگارش رمان به طور مشترک کار شاقی است. احتمالا برای برادران گونکور آسان تر بود. هر چه باشد آن ها برادر بودند. در حالی که ما نه فقط قوم خویش، که حتی هم سن و سال هم نیستیم. بلکه به واقع ما دو ملیت مختلف داریم: یکی روس است با روح مرموز اسلاو و دیگری کلیمی با روح مرموز یهودی.»
وقتی نخستین بخش کار مشترک خود را به استاد نشان دادند، استاد دید جوان ها بر او پیشی گرفته اند. کاتایف به آن ها گفت: «شما ها می توانید بدون الکساندر دوما کارتان را پیش ببرید. همین طور ادامه بدهید. فکر کنم کتاب موفقی از آب در بیاید.»
به این ترتیب در سال 1928 رمان دوازده صندلی نوشته شد. رمانی که تقریبا به تمام زبان های مهم ترجمه شد و حتی فیلمی نیز بر اساس آن ساخته شد.